امروز در حالی که آرشیو دست نوشته هایم را زیر و رو می کردم گزارش قدیمی را دیدیم، آن روزها که کوهنوردی برایم حس و حالی خوبی داشت!
نمایی از رخ جنوبی پنجلی (عکس : ادیب خالدیان)
روز جمعه مورخ 25/12/91، ساعت 60:30 با یک خودروی سواری کرایه راهی پَنجَلی شدیم.
اعضا گروه: سعید ازادی، شاهین خادم،ادیب خالدیان، مصطفی خالدیان(سرپرست).
ابتدا از جاده اصلی قروه-سنندج به سمت غرب حرکت کردیم بعد از روستای کامشگران(کلاژیران) وارد راه فرعی سراوقات(سرابقهط)/کنگره می شویم که جهت ما را به سمت جنوب تغییر می دهد.(تا نزدیکی روستای کنگره جاده آسفالت می باشد.) نرسیده به روستا وارد جاده خاکی می شوم(سمت چپ) با طی کردن مسافت بسیار کمی از راننده میخواهیم که بایستد، کوله ها را برمی داریم و راهی می شویم، اکنون ساعت 7 صبح است.
پنجلی منتطر ما است، برف زیادی ندارد از باد هم خبری نیست، آرام آرام ...!
به سمت جنوب حرکت می کنیم رو در روی کوه، کنار دو درخت صبحانه را می خوریم، بعد از صرف صبحانه به سوی کوه قدم می گذاریم، بابونه ها و نرگس ها سر از خاک بیرون آورده اند به خورشید سلام می دهند، سبزه می تراود،همراه صدای آب جویبار ها که از چشمه ها می آیند، می شویم.
بطری های آب را پر می کنیم و از تپه ها بالا می رویم، بعد از طی مسافتی سرپرست گروه دچار سردرد می شود، کمی دیگر ادامه می دهیم و سرپرست از ما می خواهد تا پای قله برویم و بر گردیم از دور ما را می نگرد، ساعت 10:40 ما سه نفر از اعضا با سر قدمی سعید به سوی قله راهی می شویم، مسیر دل انگیزی است، برف، شن اسکی، گِل(گل اسکی به قول همنوردان) و در نزدیکی قله هم دست به سنگ.
ساعت 12 به پای قله می رسیم، صعود به قله احتیاج به وسایل فنی دارد،که جدا از آن سرپرست ما را از صعود به قله منع کرده است. استراحت می کنیم تنقلات می خوریم و چند عکس به یادگار، با سرپرست تماس گرفتیم و حال او را جویا شدیم، بهتر شده و جای نگرانی نیست.
بر می گردیم، در مسیر بازگشت که دید بیشتری نسبت به راه داشتیم ، توانستیم مسیر را کوتاه تر کنیم و با سرعت بیشتری قدم برداریم.
در نهایت ساعت 1:50 به نقطه ای میرسیم که سرپرست آنجا استراحت می کرد، پس از نوشیدن چای به سمت پایین حرکت کردیم،
به سوی روستا رفتیم، در نزدیکی روستا در باغی مشغول خوردن صرف ناهار شدیم، کوله ها را جمع کردیم، با پرس و جو از بچه های روستا که فوتبال بازی می کردند، ماشینی گیر آوردیم، ما چهار نفر عقب ماشین و 3 نفر جلو(راننده و دو دیگر مسافر).
به جاده اصلی قروه سنندج میرسیم من(ادیب خالدیان) پیاده می شوم و به سوی دهگلان می روم، شاهین سعید و آقای خالدیان نیز به قروه بر می گردند.
به دهگلان که می رسم تصمیم می گیرم تا ترمینال را پیاده بروم، نزدیک ترمینال پلیس جلویم را میگیرد و همان جا سراغ محتویات کوله ام را میگیرد!
سوار یک خودرو می شوم، تا بعد از مسافتی که زیاد دور نیست به روستای باشماخ برسم، از ماشین که پیاده می شوم
تابلو رو به رویم را میخوانم، خیابان محمد اوراز!
هدف از امدن به این دهستان سر زدن به اقوام بود که میسر شد و ساعت 11 شب به قروه بازگشتم.
پ.ن: با مرور این گزارش متوجه شدم آن روز خطای بزرگی انجام دادیم، " تنها گذاشتن کسی که حال خوبی ندارد"
- دوشنبه ۲۴ شهریور ۹۹